Ian Skirvin’s (1991) praktijk richt zich op het vinden en assembleren van materialen, waarbij verwering, de schoonheid van verval en het onthullen van het verborgene een centrale rol spelen. Deze elementen komen samen in ruimtevullende installaties waarin de bezoeker de rol van performer aanneemt. Zo ontstaat een geïmproviseerde setting waarin toeval de regie voert. 

 

Zijn werkveld omvat een breed scala aan media, waaronder 3D-printen, keramiek, sculpturale assemblage, schilderen en geluid. Rondom deze elementen ontstaat een wereld die, met behulp van scenografische elementen, een ‘suspension of disbelief’ oproept, een realiteit waarin het groteske hand in hand gaat met een humoristische wending. 

​

Soms manifesteert het werk zich als een volledig opgebouwd decor inclusief geluidscompositie, op andere momenten bestaat het enkel uit een geïmproviseerde performance. Wat voor Skirvin het belangrijkst is, is het creëren van een werk dat zich vormt als een ervaring, een beleving die zich afspeelt in het hoofd van de toeschouwer.

​​

​​

​​

​​