Matijs van de Kerkhof

Herkenbaarheid of figuratie is een belangrijk uitgangspunt voor het beeldende werk van Matijs van de Kerkhof. Hij schildert veelal (groeps)scènes in duistere settings. De personages, beklemmende ruimten, landschappen, huizen en andere rekwisieten worden in een schijnbaar argeloze, losse toets weergegeven. Voornamelijk zwart, donkerbruin of donkerblauw vormen de basis van waaruit Van de Kerkhof zijn scènes in overwegend warme tinten schildert. De sfeer waarin hij zijn onderwerpen plaatst is niet eenvoudig te benoemen. Beschrijvingen van wat het bij de toeschouwer oproept variëren tussen desolaat, raadselachtig en absurd. Zelf noemt hij het ‘de schemerwereld’; hij schildert niet wat er werkelijk plaatsvindt, maar wat er allemaal zou kunnen gebeuren als men de fantasie de vrije loop laat.
 

In recenter werk onderzoekt de kunstenaar ook de schilderkunst vanaf de 17e eeuw waarvan hij de taferelen vertaalt naar zijn eigen idioom. Technisch gezien past deze talentvolle kunstenaar een hele reeks aan beeldende elementen toe om een beladen atmosfeer op te roepen. Intuïtief weet hij de juiste vorm te kiezen om het verhaal niet een te gemakkelijke illustratie te laten zijn van zijn fantasie.