​

S.R. Niekoop (1994) onderzoekt en materialiseert het verlangen naar thuis en samenhorigheid dat in haar jeugd is ontstaan. Opgegroeid met een meervoudige culturele identiteit ervoer zij zowel de warmte van tradities als de verwarring van hun tegenstrijdigheden. Deze spanning vormde een gevoel van ontheemding, waaruit haar drang om via beelden betekenis te geven is gegroeid. 

​

In haar werk zoekt Niekoop naar verbinding door parallellen te trekken tussen verschillende levenswijsheden en fragmenten van rituelen en tradities samen te brengen. Zo ontstaan objecten die als aandenken functioneren: herkenbaar, maar verzwaard door materiaal en context.

​

Met deze vormen geeft Niekoop stem aan afwezigheid en gemis. Haar werk is tegelijk boodschap als troost én een poging om werkelijk thuis te komen

​​

​